پیراهن سیاه زتن دور می کنیم

آن را ذخیره کفن و گور می کنیم

اجر دو ماه گریه برغربت حسین

تقدیم مادرش از راه دور می کنیم

«عزایتان قبول ربیع مبارک»

در ربیع الاول ، این ماه خجسته نسیم سحری جان مایه عشق را به گسترده خاکیان می فرستد،جوانه های تبسم لب ها را شاداب از طراوت دیگر و همگی قدوم نوزادی را که سبب آفرینش است، تبریک می گویند که یا « محمد» به جمع خاکیان دوستدارات خوش آمدی .

« حلول ماه ربیع الاول ، ماه جشن و سرور برهمگان مبارک »

تو بر زخم دلم باریده ای ای باران رحمت

تو را من می شناسم منبع پاک کرامت را

از آن روزی که حلقه بر ضریحت بست دستانم

دلم شیداشد و دادم زکف دامان طاقت را.

سپاس خدای را که آنچه بخواهد، انجام دهد و کسی را یارای چون و چرا در کار او نیست . نگاه خیانت را - هرچند گذرا و سریع باشد- می داندو بر اسرارنهفته سینه ها آگاه است .

درود بر پیامبر خدا - محمد صلی الله علیه و آله - خاتم انبیاء و بر خاندان پاکش باد. آنچه در ذیل می آید، دد- سخنان من -علی بن موسی - است.

فرمانروای مومنان - که خداوند به صداقت و پایداری بر حق یاریش دهدو برای حرکت در راه رشد و رستگاری موفقش بدارد- حق ما را که دیگران نشناختند، ب رسمیت شناخت ، رشته های خویشاوندی را - که میان علویان و عباسیان - گسسته شده بود، به هم پیوست و جانهای بیمانک ( از ستم خلفای پیشین ) را آسودگی بخشید ، بلکه بدانها حیات بخشید و نیازمندان را بی نیاز ساخت و در این کارها جوینده رضای پروردگار جهانیان بوده و جز از او پاداش نمی  خواست. بزودی خداوند جزای شاکران را خواهد داد و اجر نیکوکاران را ضایع نخواهد کرد.

فرمانروای مومنان - مامون- ولایتعهدی خویش و فرمان داده ، بگشاید و رشته ای را که خداوند استحکام آن را می پسندد، بگسلد، حریم الهی را حرمت ننهاده و حرام خدا را شمرده است ، اگر با این کار بخواهد بر امام عیب گیرد و حریم اسلام پاره کند.

پیشینیان نیز همین شیوه را پیشه ساخته ، بر لغزشها صبر کردندو برناگواریها خرده نگرفتند تا دین به پراکندگی نینجامد و رشته وحدت مسلمانان ، گسسته نشود، چه این که دوران جاهلیت نزدیک بود و فرصت طلبان ، در صدد یافتن فرصت ، برای آشوبگری بودند.

من ، خدا را بر خویش گواه گرفته ام که اگر زمامداری مسلمانان و خلافت را بر عهده من نهاد، با همه مردم به طور کلی و با بنی عباس به ویژه، بر اساس فرمان خدا و رسول رفتار کنم. خونی بی گناه نریزم، ناموس و مال کسی را مباح نشمارم، جزز به اجازت قانون الهی.

خدا را گواه گرفته ام که نهایت توانم را در انتخاب افراد لایق به کار گیرم.

این ، پیمانی است که با خدا بسته ام ، پیمانی موکد که مورد سوال الهی خواهد بود، چنان که خدا فرموده است« به عهد وفا کنید، زیرا عهد مورد سوال واقع می شود.»

اگر روش دیگری در پیش گیرم یا - برخلاف عهد خویش -تغییری پدید آورم ، سزاوار سرزنش و کیفرخواهم بود.

به خدا پناه می برم از خشم الهی ، و مشتاقانه به سوی او نظر دارم تا در مسیر اطاعت خود، یاریم دهد و راه معصیت بر من ببنددو عافیت را به من و همه مسلمانان ارزانی دارد.

اما « جامعه » و « جفر» بر خلاف این دلالت دارند و نمی دانم که سرانجام من و شما چیست؟

« حکم تنها از آن خداست، حق را داستان می کند و حق و باطل را به بهترین گونه متمایز می سازد» با این وصف- که می دانم فرصت زمامداری و خلافت نخواهم یافت- دستو فرمانروای مومنان - مامون - ا متثال کرده و خشنودی او را برگزیدم ، خداوند من و او را نگهدارد.خدای را بر این مطلب گواه می گیرم ، چه این که گواهی او کافی است.

اولین کسی که در تاریخ اسلام ولایتعهدی را بدعت نهاد، معاویه بن ابی سفیان بود،از آن پس ، این موضوع میان امویان و عباسیان متداول گردید، به گونه ای که تعیین ولیعهد تنها به خواست خلیفه بستگی داشت. او بود که بر می گزید وکسی حق هیچ گونه اعتراضی نداشت و معمولاً این گزینش از میان خاندان و فرزندان شخص خلیفه صورت می گرفت. بنابراین ، باید گفت از زمان معاویه به بعد حکومت و خلافت شکلی موروثی به خود گرفت و خلافت به سلطنت تبدیل شد.بعد از جریان ولایتعهدی یزید که از سوی معاویه مطرح شد، سعید بن مسیب روزی گفت : « خداوند نیامرزد معاویه را به خاطر کاری که انجام داد. او نخستین کسی است که حکومت اسلامی را به حکومت سلاطین تبدیل کرد، چه این که او خود می گفت : بعد از پیدایش اسلام ، من اولین پادشاه و سلطان هستم .»

با این حال ، در طول جریان حکومتی خلفا ، این مأمون بود که ولایتعهدی را دستمایه کاری سیاسی قرار می داد.البته برخی اصل طرح این مساله را از سوی فضل بن سهل - وزیر و مشاور مامون - دانسته اند.

کسانی که طرح ولایتعهدی را پیشنهاد فضل بن سهل یا فرماندهان ارشد نظامی دانسته اند، بیشتر بر این باورند که آنان در باطن تمایلات شیعی داشته و خواستار پایان دادن به حکومت عباسیان بوده اند،و بهتر این دیدند تا چنین اقدامی را زمینه سازی کنند. ولی با نگرشی تحقیقی در اسناد تاریخی به دست می آید که آنان گرایش شیعی نداشته اند، بلکه اگر پیشنهاد از سوی آنان شده باشد با انگیزه هایی دیگر صورت پذیرفته است.

ای خاتم مهربانی وعشق ، سلام بر تو که گام های مهتابی است ، شب های جهل بشر را به جاده های راستی کشانده ای.

جان جهان زپیکر هستی جدا شده

خاموش شمع محفل نور الهدی شده

ملک خداست غرق در اندوه و اضطراب

واویلتا عزای رسول خدا شده

« اللهم صلی علی محمد و آل  محمد»

روزی بت پرستان به نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله ) آمدند و به حضرت گفتند: اگر پیامبر هستی برای ما معجزه ای بیاور، حضرت پرسیدند: آن وقت ایمان می آورید؟ همه گفتند: آری حضرت فرمودند: چه کاری انجام بدهم؟ بت پرستان گفتند: اگر می توانی به آن درخت بگو از جاکنده شود و جلو بیاید، حضرت اشاره ای کردند و آن درخت از جا کنده شد و جلو آمد ، بت پرستان گفتند:آن را به حال اول برگردان حضرت چنین کرد، بت پرستان به جای اینکه به او ایمان بیاوردند بعد از مشاهده معجزه به ایشان گفتند: تو جادوگری.

حضرت فرمودند: می دانستم ایمان نمی آورید ازالان می بینم که در «جنگ بدر» کشته می شوید و جنازه تان را درون چاه می اندازیم، چند صباحی نگذشت و جنگ بدر شروع شد و پیش بینی پیامبر (صلی الله علیه و آله ) به حقیقت پیوست و جنازه های آنان را در درون چاه انداختند.

از کوچه ها می گذشتیم حسن (علیه السلام ) را دیدیم بازی می کرد، پیامبر (صلی الله علیه و آله ) قدم هایش را تند تر کرد، رسید نزدیکش ، دست هایش را باز کرد می خواست بغلش کند، اما او این طرف و آن طرف می دوید،پیامبر (صلی الله علیه و آله ) به دنبالش ، هردو می خندیدند او را گرفت ، دستی روی سرش کشید بوسیدش و فرمودند: « تو ازمن هستی و من از تو ، خدا دوست دارد هرکه تو را دوست داشته باشد.»