«اینجور نیست که دائم آخ و اوخ باشد. البته یک مقداری آخ و اوخ داریم . همه آخ و اوخها هم برای یک « آه » است . برای این که من یک آه بکشم . همه ی این هیاهوها برای یک آه بود. میدانید صدای آه از کجا می آید.خودت حس کن آه که می کشی صدا از کجا حرکت می کند. صدای آه از ذات انسان و از جان انسان است. این جان هم به آنجا نزدیک است. نزدیک آن طرف است.

بنابراین همه هیاهو برای آن است که  یک تهیه شود. این همه هیاهو در عالم برای یک آه است.امیدوارم از جمله کسانی باشیم که از آه بهره ببریم. دارای آه باشیم . آه که کشیدید دیگر چیزی نمی ماند. آخ اینطور نیست . آخ نگویید. آخ یعنی دردم آمد. البته اگر ناچار بشویم آخ هم می گوییم . اما اگر می توانیدجلوی آخ را بگیرید. آه خوب است چون مال مرکز ذات و جان است. همین جان ظاهری هم به بالا سرایت دارد راه ها را باز می کند. «لااله الا الله » که می گویید ببینیدصدا از کجا می آید یا «الله اکبر» که می گویید ببینید صدا از کجا می آید ، اصلاً « ه » همان اشاره به الله است ، الله اکبر.

«ه » مال الله است ، ببین به کجا زده است ! زده است توی ذاتت ای بردار. جایش ا قدر بدان . آنجایی را که الله اکبر می گویی قدر بدان. «ه » مال خداست مال اسم خداست اسم اعظمش است . خیلی به جا و قشنگ است. این از اسرار قرآن است.»

«طوبای محبت 2 ص 188»