اخلاق سیاسی زهرای مرضیه(س) را می توان در فصلهایی چون «دفاع از امام و حجت خدا»؛ «پیروی کامل از امامت و رهبری علی(ع)»؛ «صحنه های مختلف مبارزه برای فدک» و «حضور مشتاقانه و دلسوزانه در عرصه های تدارک جنگ و جهاد» نگریست. که سرانجام صحیفه آخرین این دفتر با سرخی خون آن بانوی شهیده رنگین گشت و مُهر شهادت، نشانِ همیشه از شجاعت و شهامت فاطمه(ع) در این میدان گردید. نخست با گفتگو درخواست حق غصب شده خود را کرد و با استدلال به آیات مختلف قرآن به محاجه پرداخت و سرانجام خلیفه اول را وادار به استرداد فدک نمود.

آنجا که از امام زمان خود، علی(ع) سخن می گفت، ژرفای نگاه و بینش او، تمامی حیله ها را نظاره می کرد و نقش دشمن را در

صحنه های مختلف به صورت پیدا و پنهان می نگریست. از این رو به خوبی جایگاه امامت را در صحنه های سیاسی جامعه ترسیم می کرد و به روشنگری کوته نظران و ساده لوحان می پرداخت. ابتدا امامت اهل بیت(ع) را «عامل وحدت و ایمنی از تفرقه» ترسیم کرد، سپس حضرت علی(ع) را «بزرگ امامان» لقب داد.در سخنی سیاسی در برابر غاصبان خلافت فرمود:

«برخلاف حکم خدا در قرآن و سنت و سفارش پیامبر اسلام در تأویل و تفسیر قرآن، حق امامت او را غصب کرده و به دیگران سپردند.»

زهرای مرضیه(س) با اندوهی مشفقانه و مصلحانه، «دوری از عذاب جاویدان» و «فراهم سازی نعمتهای همیشگی خداوندی را» ارمغان رهبری امیر مؤمنان(ع) برای مردم معرفی می کند و با یادآوری غدیرخم همگان را به پایبندی عهد و پیمان خویش با رسول اللّه (ص) ـ در باره رهبری علی(ع) ـ فرا می خواند. او با درک شرایط حکومت اسلامی و ضرورت دفاع از جامعه، در

هنگامه های جنگ و جهاد، نبردی بابصیرت و شناخت در این عرصه می نمود، گاه در میدان جنگ به یاری آسیب دیدگان می شتافت و با فعالیتهای فراوان مجروحان را امداد می نمود و گاهی در پشت جبهه، نیازهای رزمندگان و جنگجویان را تأمین می کرد. «جهاد» در نگاه او «عزت اسلام و مسلمانان»تفسیر گردید و از جمله کارهای آن بانو ـ در پشتیبانی جبهه های جنگ ـ پخت نان و بردن آن برای مجاهدان بود.