كنا ر سفره بوديم كه حرف مشهد شد    ****      وزيدن بوي خراسا ن نا گهان رد شد

دوبا ره يا د غريب آشنا و شوق حرم   ****      و سيل اشك كه پشت پلك ها سّد شد

مولانا هر با ر كه به بهشت كوي توپا گذاشم ، قلبم را در حرمسرايت به وديعه گذاشتم تا روح وروانم با ملكوت يا د ونا م توخو بگيرد و در نها يت در محضرحضرت حق آرام گيرد.