مهم ترین سوال در خصوص « گل واژه ها » زندگی یعنی صفات خوب در روابط خانوادگی ، آن است که بستر مناسب برای بروز و ظهور آنها در صحنه ی زندگی کدام است ؟ به تعبیر دیگر چه می شود که این گل واژه ها در زندگی برخی از ما ، پیوسته ظهور می کندو در مقابل ، چگونه است که زندگی برخی از افراد بستر رویش تلخ واژه ها می شود؟

پاسخ این سوال را باید در ذائقه های افراد جستجو کرد. در حقیقت این ذائقه های ماست که می تواند زمینه ای برای رویش گل واژه ها و یا تلخ واژه ها باشد. گاهی ذائقه های ما شیرین است و گاه تلخ. شیرینی و تلخی ذائقه ها بسته به اختیار فرد است. فرد می تواندبا آگاهی ، هوشیاری و ممارست ، ذائقه ی تلخ خود را  به ذائقه شیرین نزدیک کندو داشتن آن را برای خود به صورت یک عادت در آورد، به گونه ای که بدون کوشش و به خودی خود، مطابق با یک ذائقه ی شیرین رفتار کند.

برخی اذکار ذائقه ها را شیرین می کنند، مثلاً ذکر صلوات این طور است . برای همین است که در میان درگیری ها و دعواهایی که در میان جمع رخ می دهد، ناگهان از آن میان صدایی بلند می شود که «صلوات بفرستید» چرا که افراد به تجربه دریافته اند که ذکر صلوات فضا را دگرگون و شیرین می کند.

اذکار الهی ، خصوصاً اذکار اجمالی ، «یا رئوف » و«یا جمیل » شیرین کننده ی ذائقه ها هستند. لذا پیوسته باید به این اذکار توجه داشته باشیم. وقتی که نیت و یا فعل بدی از فرد صادر می شود، برای تبری از آن و شیرین شدن ذائقه اش ذکر «استغفرالله» به او کمک می کند.ذکر « لاحول و لا قوه الا بالله» و « الحمدلله » نیز در بهره مندی از نعمتها ذائقه را شیرین می کند.

با مطالع در احوال خیلی از اولیاء نیز می بینیم آنهایی که ذائقه های شیرین دارند زودتر و آسان تر مراقب معنوی را طی می کنند.

«سردلبران ص 113»