«عباس»

تنها بهانه آمدن تو این بود که«عشق » در روز مبادا تنها نماند.

کربلا ، مرحلهای از خاک بود که وفای عباس در آن حضور داشت و فرات لایق پذیرایی از چنین دریا دلی نبود. هر که امروز دل را در سفری تا آخر فضایل نبرد، از دریای وصل ساقی چیزی نچشیده است.

دلم پیوسته ، مست توست عباس     نگاهم پایبست توست عباس

اگرچه مشک آب از دست افتاد            دوچشم من به دست توست عباس