«شیر» برای بچه تا یک مقطعی سودمند بوده و زمینه رشد و استعداد او را فراهم می کند، ولی از یک مقطعی به بعد باید او را از شیر گرفت و گرنه زیانبار است ، و آثار معکوس دارد. و این را مادرها خوب می فهمند، اما بجه ها نه ! لذا شیون و فریاد می کنند، ولی مادرها با وجود اینکه کانون مهر و محبت اند به فریاد و ناله آنها هیچ اهمیتی نمی دهند.

خداوند هم نسبت به ما همینطور است ، نعمت هایی  مثل سلامت و آرامش به ما می دهد، ولی تا یک مقطعی این ها برای ما خوب بوده و مایه سعادت ما خواهد بود، و از یک مقطعی به بعد زیانبار و خطرناک است ، لذا آنها را از ما می گیرد، ولی یادمان باشد می گیرد تا بیشتر بدهد . همانطور که مادر یک غذا به نام شیر را می گیرد تا سفره ای پیش روی فرزند خود بگشاید. به همین خاطر بود که روز عاشورا حضرت فرمود: « احمده علی السراء و الضراء » یعنی خدایا بر شادی ها شکر و بر غم و اندوه ها نیز شکر.

چون شاد ی ها مثل شیر دادن است و غم و اندوه ها مثل گرفتن از شیر.