آفتابی که از « کعبه » تابید، افق هستی را به « رنگ سعادت » آمیخت. « سیزده رجب » نحست تاریخ را زود.

کعبه همچون صدفی در بسته ، این گوهر وجود و در یگانه عالم را در خود داشت. وقتی این صدف ، کام گشود،، جلوه علوی در کائنات درخشید. وچون این وجود افلاکی گام بر خاک نهاد ، خاک را کرامت بخشید.

مگر از « ابو تراب » جز این انتظار می رفت؟!

علی (علیه السلام ) عالی بودو اعلی ، در وجود و سجود در قیام و قعود در غیب و شهود و هرکه و هرچه بود علی بود.

جلوه گاه کمالش نه یک غذیر بلکه دریاهای هفتگانه بود.

« عدالت » سکه ای است به نام علی « شجاعت » واژ ه ای است از کتاب مولا«  جود» سایه ای است از وجود ابوتراب.

سیزده رجب همه ساله سبد عشق و ولایت تقدیم علی دوستان می کند.هردلی خانه محبت اوست.

در آینه جمال و کمال ، زلالترین و شفاف ترین چهره ، چهره علی است. اگر آینه گردی ، در قاب دلت جز سیمای علی نمی یابی.