ديرگاهي است كه آتـش جنگ خفته و آرامش رخوتآورش پنجه در جان ما مي افكند. در خلوت هر شب مي شنويـم صداي دردآلـود مادري تنها را.
بي شك نور ستاره از اشكهاي فرزند شهيد نشاني دارد در ايـن شبهاي تار. شاهدان رزم شهيدان گفتنيها دارند از آن عزيزان, گرچه ايـن رزم بـي وجـود آنـان ره بـدينجـا نمـي بـرد.
آنچه كه تـاكنـون از تصـويـر زنان در ايـن رزم نشـان داده شـده سايه هاي مبهمي است از حضـور پرقدرت آنها, در حالي كه به استناد پيام امام خميني(ره) نيمي از بار جنگ را بر دوشهاي خـود مي كشيدند و كمتر نامي از آنان برده مي شد.
آنان كه جـان بـر كف از تيغ نـابكـاران وابسته داخلـي كـومله و دمـوكرات نهراسيدند و در برابر هجـوم جانيان خارجـي ايستادند و كوه را ايستادگي آموختند.
دريادلان شيرزن كه هجـوم خائنانه منافقيـن را در نطفه خفه كردند و از ميـدان علـم چـون رزمشان پيروز و سـرافراز بيرون آمـدنـد.
براي شناساندن نقـش زن در دفاع مقدس تاكنون كارهاي كاملي صـورت نگرفته است. گاه و بيگاه هر كـس از ايـن درياي بيكـران جـرعه اي نـوشيـده به قـدر طاقت, نه عظمت دريا را بازگـو كرده و نه خروش امواج آن را.
امام خميني (ره) همـواره بر نقـش عظيـم زنان در پيشبرد اهداف اسلامـي تإكيد داشتنـد و همـواره آنان را با بانـوان صـدر اسلام مقايسه مي نمودند. بـويژه بانـوان قـم را, نمـونه اي از مسلمانان صديق و هـم پايه بانوان صـدر اسلام مـي دانستند و تإكيد داشتنـد بانـوان همان گـونه كه نهضت را تا اينجـا رسانـده انـد, بـايـد تـا آخـر برسانند. امام خميني(ره)  يك ماه پيـش از شروع رسمـي جنگ تحميلـي در جمع بانوان فرمود:
«ملتي كه بانـوانـش در ميدانهاي جنگ با ابرقدرتها و با مـواجه شدن با قواي شيطاني, قبل از مردها در ايـن ميدانها حاضر شده اند پيروز خـواهنـد شـد»

ما همه امانت هستیم…وصیتم را با نام خدا، این بزرگ ترین بزرگ ترها، این یگانه مطلق، این فریادرس مستضعفان، این درهم كوبنده كاخ ستمگران و یزیدیان، این منجی حق و عدالت، این فرستاده قرآن، این شنونده غم ها، این مشكل گشای دردها و …شروع می كنم.اول از هر چیز از انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی، به اندازه فهم خودم و وظایفی كه بر دوش داریم بگویم، انقلابی كه با دادن خون هزاران شهید و هزاران معلول به اولین مرحله پیروزی خود رسید.انقلابی كه مردم درآن، اسلام را، این كامل ترین دین را مبنای كار خود قرار دادند و از آن الهام گرفتند و وحدتی را كه به دست آورده بودند، با توجه به دین اسلام و رهبری قاطع امام آن را حفظ كردند. قدر این رهبر را بدانید و همواره پشت سر او باشید.

از امام پیروی كنید. به پیام ها و فرمان ها و دستورات اسلامی امام توجه كنید و سعی كنید كه از هر كلمه امام درس بگیرید. امام را تنها نگذارید. این هوای نفسی را كه امام از آن صحبت و سعی می كند كه آن را از وجود ما بزداید، شما هم سعی كنید كه در این راه موفق شوید. سعی كنید خود را بشناسید كه اگر خود را بشناسید خدا را شناخته اید. در هیچ كاری خدا را از یاد نبرید. همواره به یاد خدا باشید و با هم به مهربانی رفتار كنید. امام زمان را از یاد نبرید. همواره در فكر امام زمان باشید. همواره در راه اسلام باشید و برای تحقق بخشیدن به آرمان اسلام بكوشید و به قدرت الهی توجه داشته باشید كه بالاتر و با عظمت تر از تمام قدرت هاست.هیچ وقت قدرت خدا را از یاد نبرید و سعی كنید كه هر چه بهتر تزكیه نفس كنید. چیزی را كه امام این قدر درباره اش تكیه می كنند كه تزكیه نفس كنید و در بین خطراتی كه ما را تهدید می كنند، هیچ خطری بالاتر از این نفس نیست كه گاه انسان را به انحراف می كشاند و خود انسان متوجه نمی شود. قرآن بخوانید، زیرا قرآن تمام دستورات زندگی را به شما می گوید.

نهج البلاغه و صحیفه سجادیه هم همین طور. مادر! اگر من سعادت شهادت را داشتم و شهید شدم، اصلاً ناراحت نباش. ما همه امانت هستیم و همه ما از دنیا می رویم، زیرا این دنیا آزمایشگاهی است كه خداوند بندگان خود را در آن، مورد آزمایش قرار می دهد. این ما هستیم كه باید سعی كنیم و از این امتحان كه بالاترین امتحان هاست سربلند بیرون بیاییم و در قیامت پیش خدا سرافكنده نباشیم. یادم هست كه در آخرین جلسه ، گفت و گویی كه با برادر شهیدم داشتم، درباره معاد برایم صحبت می كرد و می گفت،” در فكر آخرت باشید.” و بعد از این جلسه بود كه مقام شهادت را به دست آورد.

از صمیم قلب به او تبریك می گویم و از خدا می خواهم صداقتی همانند شهیدان به من عطا كند و سعادت این را بدهد كه تنها و تنها در راه او قدم برداریم و برای رضای او كار كنیم. شهید كسی است كه به آخرین مرحله ی كمال خود رسیده است و راهش را با آگاهی، ایمان و خلوص می پیماید و همیشه پیروز و جاوید است. به ولایت فقیه ارج بنهیم و بدانیم كه الان امام خمینی بر ما ولایت دارد و بدانیم تنها در این صورت، در دنیا و آخرت موفق می شویم كه با همدیگر صمیمی باشیم. یار و رفیق همدیگر باشیم و با دشمن مقابله كنیم. چه دشمنانی كه در درون ما هستند، چه دشمنان بیرونی. من هم مانند برادر شهیدم (مهدی) هرچه یادم آمد نوشتم و اگر در گفتارم اشتباهی هست، به بزرگی خودتان ببخشید.

والسلام علیكم و رحمت الله و بركاته مریم فرهانیان

قدرت عقل

خدایا مرا به خاطر گناهانی که در طول روز با هزاران قدرت عقل توجیهشان میکنم ببخش!

“شهید چمران”

پرواز

ترسم بر آن است که نکند بر اثر سنگيني گناهانم نتوانم سبک شوم …
و به سويت پروازکنم و از جمله کساني باشم که از ياد تو و آياتت غافل شده‌اند.

خدايا قدرتي به من عطا فرما که اين بار بتوانم در راه تو قدم بردارم

و در خودسازی خود کوشا باشم.

خدايا توفيق ادامه‌ راه راستين شهدا را به همه‌ي ما عطا فرما.

“شهيد هاشم اعتمادی”

دیروز

دیروزدنبال گمنامی بودیم وامروز مواظبیم ناممان گم نشود…
جبهه بوی ایمان میداد و اینجا ایمانمان بو میدهد…

آنجا بر درب اتاقمان می‌نوشتیم یاحسین فرماندهی از آن توست…

الان می‌نویسیم بدون هماهنگی وارد نشوید….

“شهید شوشتری”

شناسنامه ش را دستكاری كرد تا بتونه بره جبهه… .

وقت جبهه رفتن مادرش گفته بود: (تو هنوز كم سن و سالی نرو جبهه) اونم جواب داده بود: (مگه حضرت قاسم چند سال داشت، منم عزیز تر از حضرت قاسم نیستم.)

پدر تازه از دنیا رفته بود و مادر اجازه نمی داد كه بره جبهه.

محمد حسن تو خواب دیده بود كه پدرش درب بهشت ایستاده و داخل نمیشه، بهش گفته بود: (چرا وارد نمیشی؟ ) پدر بهش گفته بود: (پسرم منتظر تو هستم.)

خوابشو برای مادر تعریف میكنه و بالأخره رضایت مادر رو میگیره.

عكس جدیدی میگیره و به مادرش میده و میگه: (مادر این عكس به زودی روی پوستر و سر كوچه و بازار نصب میشه و زیرش می نویسن ” شهید محمد حسن جوكار فرزند شعبان ” )

برای اولین و آخرین بار به جبهه رفت.

تو جبهه رو لباس هاش نوشته بود: (شهید محمد حسن جوكار) و وقتی بهش گفته بودن تو كه زنده ای گفته بود: (من شهید زنده ام و به زودی به شهادت میرسم .)

سرانجام در حالی كه 15 بهار از عمرش نگذشته بود 61/02/18 تو عملیات بیت المقدس و تو خرمشهر عزیز بر اثر اصابت گلوله به سر مطهرش به ملكوتیان پیوست.

تو وصیتنامه ش نوشته بود: ((مادر جان، همیشه به تو گفته بودم شهید می شوم، من امانتی هستم از طرف خدا نزد شما و روزی باید پیش او بروم و امروز همان روز است.))

شروع جنگ يعنى شروع افتخارات اين ملت، شروع تهاجم دشمن يعنى شروع دفاع مقدس ما، شروع شعله‌ور شدن آتش خيانت استكبار يعنى شروع بروز شجاعت همه‌ى قشرهاى ملت براى ايستادگى در مقابل استكبار، پس اين افتخار دارد.

حماسه‏ ملت ايران در دفاع مقدس، نمايش‌گر قله ظرفيت‌هاى انسانى مردم اين سرزمين خدايى است.
فداكاري‌ها‌ى هشت سال دفاع مقدس‏ توانست يك نظام الهى و معنوى و متّكى بر تفكّر و انديشه درست و برخاسته از ايمان را تحكيم كند.

حماسه‏ ى ملت ايران در دفاع مقدس، نمايش‌گر قله‏ى ظرفيت‌هاى انسانى مردم اين سرزمين خدايى است.

جنگ ايران و عراق يك جنگ معمولى نبود، جنگ دو ارتش يا دو كشور با هم نبود؛ جنگ يك كشور در مقابل عمده قواى نظامى و پشتيباني‌هاى نظامى جهان بود. تمام قدرت نظامى و سياسى امريكا پشت سرِ رژيم بعثى عراق ايستاد.

اين جنگ (جنگ هشت ساله)، مظهر و تجلى همه ‏ى روحيات خوب و سازنده‏‌اى است كه يك ملت و يك كشور را مى‏تواند به تعالى حقيقى برساند.

اين جنگ (جنگ هشت ساله‏) حقيقتاً يك گنجِ تمام‌نشدنى است.

جنگ، حقيقتاً كوره‏اى بود كه جوانان و بقيه مردم را آب‌ديده كرد.

اين جنگ هشت ساله و اين دفاع مقدّس، از بزرگ‌ترين افتخارات ملت ايران بود.

ما در جنگ نظامى توانستيم خودمان را پيروز كنيم؛ به كمك چه چيزى؟ به كمك باور و ايمان و اتّكاى به نفس و وحدت و اميد به آينده و روشن‌بودن هدف‌ها و تكيه به نيروهاى ذاتى خويش و تكيه به اسلام.

اگر ملت ايران هشت سال جنگ تحميلى را نمى‏داشت، البته خيلى از ويراني‌ها را، خيلى از فقدان‌ها را، خيلى از خسارت‌ها را نمى‏داشت؛ اما اين اعتماد به نفس را هم نمى‏داشت؛ اين قدرت علمى، نظامى و پيشرفت صنعتى را هم نمى‏داشت؛ اين عزّتى را هم كه در مقابل چشم جهانيان به دست آورده است، نمى‏داشت؛ اين حالت يأس و نااميدى از تسلّط بر اين ملت هم در دل دشمنان بزرگ او به وجود نمى‏ آمد.

اين جنگ آن‏قدر حرف گفتنى دارد كه اگر دهها سال هنرمندان ما و افراد خوش‌ذوق و با ابتكار بنشينند و در جزء جزء آن كار كنند، باز هم حرف‌هاى گفتنى خواهند داشت.

ما جنگِ با اين عظمت و پُر از حماسه و حقيقتاً پُر از جلوه‏هاى زيبا و بى‏نظير داشته‏ايم؛ نسل جديد هم از آن خبر ندارد؛ بايد اين‌ها احياء، بازيابى و بازسازى شود و در معرض ديد قرار گيرد.

جوهر انقلاب و ايمان در اين ميدان خطر، (ميدان جنگ 8 ساله )خود را در اراده و عمل و قدرت مديريّت انسانها نشان داد.

جنگ تحميلى هشت ساله ما، داستان عبرت‏آموز عجيبى است.

جنگ هشت ساله، جنگ دو كشور و دو ارتش نبود؛ جنگِ يك ائتلاف نانوشته جهانى عليه ملتى كه تصميم داشتند حدّاكثر فشار ممكن را از لحاظ نظامى و اقتصادى و غيره بر او وارد بياورند بود، تا از راهى كه در پيش گرفته بود برگردد؛ ولى نتوانستند.