جبر ئیل نزدم آمد و عرض کرد: یا رسول  الله ، خداوند هدیه ای برایت فرستاده است . گفتم :  چیست ؟ گفت :  صبر و بهتر از آن . گفتم : آن چیست ؟ گفت : : راضی بودن  به قضا و قدر الهی و بهتر از آن گفتم : آن چیست ؟ گفت : زهد و بهتر از آن . گفتم : آن چیست ؟ گفت: اخلاص و بهتر از آن . گفتم : آن دیگر چیست؟ گفت: یقین و بهتر از آن . گفتم : آن دیگری چیست ای جبریل ؟ گفت: نردبان آن توکل بر خداست. گفتم :  توکل بر خدا به چه معناست ؟ گفت : دانستن اینکه مخلوق هرگز نمی تواند ضر بزند و سود برساند ، نمی تواند ببخشد یا منع کند. توکل ناامید بودن از مخلوق است. هرگاه بنده این گونه باشد جز برای خدا کاری نمی کند، به غیر از خدا امید نمی بندد و از او نمی ترسد و به احدی جز خدا طمع نمی ورزد . این معنی توکل است.

«سنن النبی  علامه طباطبایی ص 27»