گوش کردن انواع و اقسام گوناگونی دارد که عبارتند از:

«گوش کردن توام با لذت» چیزی است که هر کودکی در صورتی که در محیطی رشد کند که در آن برای « حرف زدن » ارزش قائل باشند حس خواهد کرد.ممکن است این احساس توام با لذت با گوش کردن به داستان یا شعر ایجاد شود. ممکن هم  هست که این حرف زدن به هنگام صرف غذا باشد، یا هنگام جابه جایی در ماشین و یا تفریح و یا وقت خواب…

« گوش کردن توام با اطاعت»  منظور هدایت کودک در گوش کردن و اطاعت از قواعد خانوادگی و اجتماعی است. این انتظاری  می باشد که ابتدا والدین و سپس اولیای مدرسه و در نهایت مردم جامعه دارند. طبیعی است که تن دادن به چنین خواسته ای برای کودک کار آسانی نیست . کودک باید کاری را که از آن خوشش می آید رها کند و به کار دیگری بپردازد که معمولابرایش چندان جذاب نیست. ایجاد این گونه حرف شنوی کاری  زمان بر است که از نوزادی شروع می شودو سپس به خردسالی و در نهایت به نوجوانی می رسد. دیدیم که برای رسیدن به این هدف مشکلات و موانع فراوانی بر سر راه ماست و راهکارهای متعددی  را می توان انتخاب کرد. در گام اول ، حرف شنوی توام با اطاعت نیازمند جذبه است .

« گوش کردن توام با توجه » این نوع حرف شنوی بیشتر در مدرسه مد نظر است . یعنی معلم از کودک انتظار دارد تا حواسش ، برای مدتی مشخص ، متوجه او باشد. این نوع حرف شنوی برای حفظ و درک مطلب و خلاصه برای آموزش الزامی است. کودکی که توجهش در حالت آماده باشد تمام پیام هایی را که از سوی معلم ارسال می شوددریافت و درک می کند.

« اشکال در گوش دادن یا حرف شنوی » ممکن است دلایل متعددی داشته باشد. ممکن است کودک  در سال های  نخستین زندگی اش زمینه ی مناسبی برای حرف شنوی نداشته باشد و به این ترتیب ناچار باشد تا خود را در مدرسه وفق دهد. البته اگر عادت به حرف نشنیدن پیدا کرده باشد این کار در مدرسه نیز انجام خواهد داد و این در حالی  است که باید برای یادگیری حرف شنو باشد. باید قواعد را یاد بگیرد.این  امکان وجود دارد که بروز اشکال به سبب فقدان لذت در حرف شنوی باشد. این اشکال تنها در صورتی برطرف خواهد شد که کودک بفهمد در پی حرف شنوی ممکن است لذت دیگری در انتظارش باشد. نکته دیگر این است که اگر من به عنوان پدر و یا مادر در کودکی حرف شنو نبودم  ، نمی توانم به حرف های کودکم درست گوش دهم  و اگر من به حرفهای او گوش ندهم طبیعی است که او هم نمی تواند به حرفهای من گوش دهد.